Gistermiddag bevond ik mij niet geheel ontoevallig in het centrum van Maasstad Rotterdam om aldaar een heuse kerstoptocht en een gesimuleerde sneeuwbui voor het oude postkantoor bij te wonen. Dit alles in het kader van 'ik wil het kerstgevoel'. Wat in weze een merkwaardige opdracht op zich is. Het 'kerstgevoel' gaan ophalen. De Amerikaanse CocaCola-truck die in de kerstoptocht meedeed, droeg er gewild of ongewild (dat laat ik in het midden) aan bij dat ik toch meeneuriede op de kerstmuziek die gedraaid werd en dat ik, na het eerder opzetten van de kerstboom, het kerstgevoel door mijn bloed voelde gutsen.
Want onder het geluid van maar liefst 30 (!) verschillende versie's van het onvolprezen 'Let it Snow' liepen mensen met kerstmutsen langs mij heen. De gesimuleerde sneeuwbui liet nog op zich wachten, de sneeuwmachine was kapot, maar af en toe sputterde het apparaat wat bonkjes sneeuw naar buiten, welke enthousiast ontvangen werden door kinderen die nog nooit sneeuw hadden gezien.
Naast mij was een tafel opgesteld waarop een pan erwtensoep en een pan warme chocolademelk stonden. De mensen dromden samen en tikte het ene glaasje chocolademelk na het andere weg. Er was ook gezorgd voor speculaas op grote zilverkleurige schalen.
Ik zag een dikkig jongetje al een hele tijd rond de menigte die de tafel voor hem blokkeerde 'hobbelen'. Rennen kon hij niet, daar waren zijn benen te dik voor. Het mannetje aaste op de speculaas op de schalen. Je zag in zijn ogen dat hij er zoveel mogelijk van in zijn zakken wilde gaan stoppen. Ongegeneerd. Toen achter het grof gebouwde kereltje de sneeuwmachine weer een sputterende golf sneeuw weggaf, keek hij niet om zoals zijn leeftijdsgenootjes, nee, hij zag zijn kans schoon en beukte tussen de volwassenen door. Hij deed zijn handschoenen alvast uit (die met draadjes aan zijn jas vast zaten, hij had dit vaker gedaan) en daar ging hij. Graaiend. Zijn zakken vullend. Ik leek de enige die het had gezien en ik ergerde me aan het jongetje. Want hij ging die koek niet uitdelen aan zijn vriendjes. Het bolle ventje ging even verderop, uit het zicht, alle koek alleen op zitten vreten.
Terwijl wéér een andere artiest het nummer 'Let it Snow' instartte, waggelde het jongetje na zijn schranspartij naar zijn vader en moeder toe. Net zo dik als hijzelf zaqten de twee ook gratis voedsel weg te werken alsof ze zojuist een hongerstaking of ramadan achter de rug hadden. Schaamteloos en buiten ook maar een enkele verantwoorde John Lennon kerstgedachte om zaten die mensen daar. De Decadentie met een hoofdletter ten voete uit.
Toen de kerstoptocht met slede's op wielen, de CocaCola-truck en een kerstman in een auto voorbij was getrokken, sleepten de dikke familie zich voort over de Coolsingel om waarschijnlijk ergens anders nog wat gratis voedsel te gaan wegeten.
Ik had het fout. Ze liepen regelrecht de MacDonalds in.
Lees ook:Ook VVD wil sterkere rechtsstaat
Lees ook:Wouter Bos ‘Nederlander van het Jaar’
Lees ook:Goed dat ze er zitten: Pauw en Witteman in Uruzgan
Lees ook:colofon
Lees ook:KamerBabe: Renske Leijten (SP)